στοιβή

και δωρ. τ. στοιβά, ἡ, ΜΑ

σωρός, στοίβα («στοιβὴ λίθων», Ευοτ.)

αρχ.

1. το φρυγανώδες και νομευτικό φυτό ποτήριο το ακανθώδες, κν. γνωστό σήμερα και ως αφάνα

2. γέμισμα, ιδίως στρώματος ή προσκέφαλου

3. αρχιτ. το τμήμα τού κρηπιδώματος που βρίσκεται κάτω από τον στυλοβάτη

4. μτφ. παραγέμισμα («κἄν που δὶς εἴπω ταυτόν, ἢ στοιβὴν ἴδῃς ἐνοῡσαν ἔξω τοῡ λόγου, κατάπτυσον», Αριστοφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. ανάγεται στην ετεροιωμένη βαθμίδα στοιβ- τού ρ. στείβω «πατώ με τα πόδια, συμπιέζω». Η σημ. τής λ., ωστόσο, «γέμισμα στρωμάτων και μαξιλαριών» ανταποκρίνεται στην αρχική σημ. τής ΙΕ ρίζας τού στείβω «συσσωρεύω, συμπυκνώνω, συμπιέζω» (πρβλ. στιβάδα, στιβαρός, βλ. και λ. στείβω). Η λ., τέλος, χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει και το φυτό από το οποίο κατασκεύαζαν τέτοιου είδους γεμίσματα].